“Er zit geen rem meer op” hoorde ik laatst iemand zeggen tijdens onze videovergadering. “Ik word heel ongelukkig van dat thuiswerken” zei haar collega. Wat ze me vertelden?
Het werk houdt nooit meer op nu we thuiswerken. Reistijd is ingeruild voor MS Teams. Van 8 tot 18 aan het videobellen. Even eten, kinderen helpen met huiswerk, en dan is er eindelijk tijd voor de mail. En die blijft maar binnenstromen, tot in de late uurtjes. Soms nog gevolgd door een whatsapp-berichtje met het verzoek nog even te reageren op de mail.
Ik schrok er nogal van. Natuurlijk, mijn gesprekspartners hebben een leidinggevende positie op niveau en dat komt met verantwoordelijkheden en druk. Maar ik denk eigenlijk dat ze elkaar ook een beetje gek maken. Dat ze al dat vele werken zelf in stand houden. En zo tegen het einde van het jaar met de druk van “het moet af voor 31 december” wordt het nog een tandje erger. Alsof op 1 januari een nieuwe werkelijkheid begint. Afgelopen jaar begon die geheel onverwacht op 12 maart. Maar ik verwacht op 1 januari 2021 weinig spannends. Hooguit meer van hetzelfde…
Waarom zou je dat vele werken met elkaar in stand houden? Daar heb ik eigenlijk geen antwoord op. Ik werk om te leven en ik leef niet om te werken.
Het wáárom heb ik dus nog niet doorgrond.
Maar hoé het mechanisme werkt, dat zie ik wel. De afbakening van een werkdag op kantoor is verdwenen. Geen woon-werkverkeer. Werken aan de keukentafel waar die laptop ook ’s avonds voor het grijpen ligt. Voor veel mensen zijn de wekelijkse sportavondjes zo goed als verdwenen; normaal gesproken een duidelijke reden om te stoppen met werken. Het sociale verkeer is geminimaliseerd, dus je hebt ook alle tijd om te werken.
Maar waarom doe je het dan ook nog?
Omdat je collega’s het ook doen.
Omdat je partner het ook doet.
Omdat je je nuttig wilt voelen.
Omdat “ze” anders misschien denken dat je zit te lanterfanten.
Omdat je geen excuus hebt – want je sport niet en je ziet je vrienden en familie minimaal.
Omdat je je anders verveelt?
Omdat….?
Afgelopen week zat ik een avond om 20 uur nog achter m’n laptop te werken. Dat gebeurt me eigenlijk nooit meer. Nu is er een deadline voor offerte en het is zo’n gave klus dat ik er graag even heel hard aan trek.
Maar op “normale” dagen werkt het voor mij heel goed om af te bakenen en grenzen te stellen en nee te zeggen. Om ’s ochtends even te sporten. Om tussen de middag te wandelen. Om rond 18 uur lekker te gaan koken en de krant te lezen – of een Netflix serie te kijken.
Natuurlijk heb ik makkelijk praten, ik ben een zelfstandige met vrijheid (een ZMV’er). Maar ik denk dat niet de enige reden is. Ook als je werknemer bent, zijn er legio mogelijkheden om goed voor jezelf te zorgen. Door niet alleen maar te werken, maar ook soms ‘nee’ te zeggen en je eigen ding te doen. Daar wordt iedereen blij van. Jij. Je partner. Je werk.
Vind jij – en je collega’s – het lastig de mallemolen van ‘werken werken werken’ stop te zetten? Wil je even op de rem gaan staan en eens goed kijken wat er anders kan?
En nu we sinds maandag 14 december weten dat thuiswerken voorlopig de norm is, is het misschien een goed idee om met elkaar wat afspraken over thuis (niet) werken te maken.
Tips of advies nodig?
Madeleine en ik komen graag langs om er ontspannen over te praten. Binnen kantooruren natuurlijk.
Madeleine Blok
Susan Reiner
