Complimenten en feedback: een schaars goed?
Laatst werd ik 50. In een klein en fijn gezelschap gingen we varen en uit eten. Net als elk jaar met hetzelfde groepje vrienden. Want 50 is ook maar een getal, een leeftijd. Vind ik. Tot mijn (blije) verwondering dachten m’n vrienden er anders over. Ik kreeg van elk van hen een kaart vol lieve woorden, complimenten, terugblikken op de vriendschap en waardering. Ik voel me nog steeds rijk en dankbaar voor die verrassing en met deze vrienden om mij heen. En ook dacht ik: waarom wachten we tot een mijlpaal bereikt is met deze terugblikken en het uitspreken van waardering?
Nu ik een opdracht afrond en ik van een aantal mensen telefonisch of persoonlijk afscheid neem om te bedanken voor de samenwerking valt het me weer op. Complimenten krijg ik, en desgevraagd, ook aandachtspunten. Doordat we even stil staan bij de samenwerking, wordt het een wat formeler moment en worden belangrijke zaken uitgesproken. Waardering of tips waar we in het dagelijks contact geen tijd voor nemen.
Onlangs in een training in het kader van leiderschapsontwikkeling ging het – natuurlijk – ook over feedback geven en ontvangen. En weer bleek hoe lastig we “het” vinden. Terwijl het niet meer of minder is dan dit:
“Feedback is terugkoppeling aan iemand over het effect van zijn of haar gedrag of prestaties. Dit is waardevol om te ontvangen als je jezelf of je product wilt verbeteren. Feedback kun je positief of opbouwend formuleren. Positieve feedback helpt om bestaand gedrag te bekrachtigen of te bestendigen, opbouwende feedback helpt om gedrag te veranderen.”
En dat is dus makkelijker gezegd dan gedaan. Want we draaien eromheen, we voelen ons aangevallen, vinden het lastig om het te geven én om te ontvangen. Misschien komt dat wel omdat we “het” met z’n allen te groot maken. Waarom maken we niet vaker tijd om iemand te complimenteren of om te vertellen wat je lastig vindt in iemands gedrag? Als je iets vaker doet, wordt het over het algemeen steeds makkelijker. Als je er geen groot ding van maakt, is het ook minder spannend.
Waarom niet gewoon na een vergadering je collega vertellen dat je het top vond dat hij de agenda voor ogen hield maar ook ruimte gaf aan iemands onverwachte verhaal? Waarom niet na een presentatie je collega vertellen dat hij snel praatte waardoor hij er voor jouw gevoel snel vanaf wilde zijn. Dat was vast niet zijn bedoeling, en met die tip kan hij de volgende keer zijn presentatie nog beter maken.
Net zoals je een goeie vriendin een appje stuurt om te vertellen dat je echt een leuke avond hebt gehad! Of zoals je een vriend belt om te zeggen dat je het jammer vindt dat je de laatste tijd zo weinig van hem hoort.
Of verwacht ik nu te veel? Het is nogal een gedragsverandering. Eentje waarvoor je op jezelf reflecteert, je kwetsbaar opstelt, je in de ander verplaatst om vervolgens op een constructieve manier te zeggen wat je vindt en voelt.
Het is nogal wat.
Maar van de andere kant: makkelijker kunnen we het niet maken, wel leúker.
Want zeg nou zelf: hoe fijn is het om regelmatig te horen wat je goed doet en waar je jezelf nog in kunt ontwikkelen? En om mensen om je heen ook zo nu en dan iets “mee te geven”. Om niet te zeggen: “een cadeautje te geven”… Je bouwt er betekenisvolle relaties mee en werkt aan verbinding met de ander. Laat verbinding naast autonomie en competentie een van de psychologische basisbehoeften zijn van elk mens. En dat bereik je “gewoon” door eens wat vaker, ook tussendoor, je complimenten en feedback uit te spreken.
Zelf heb ik me in elk geval voorgenomen vaker en sneller feedback te geven – positief en/of opbouwend. En als ik dat niet doe mag je me daar gerust op aanspreken!
Madeleine Blok en ik oefenen het door samen ontspannen te ondernemen. Wil je hierover een keer van gedachten wisselen? Of heb je feedback op deze blog? We horen het graag!
